[Home Bert]


 Schrijverijen©bert van puyenbroeck        /       AlBert van Puyenbroeck  

La mise en jeu/ Wake en onbekende passage/ La mise en question - De gazel

Voor Warren , voorbij de dood, de tijd, de sterrenweg, bewenen wat ik zag en voorgoed is heengegaan.

'

Zittend bij elkaar, elkaar nabij en rondom stil in huis.
De ziekte groeit, nieuwe pijnen dreigen.
'Home', zei je tegen de pijn die angst vergroot, en uitzicht verblindt.
'Home' die plaats 'hemels' voorbij dit sterfelijke.

Het woord wekt vrees, we keken als verliefd naar elkaar, met natte ogen.
Angst zonder bodem overwelmt, binnendingend.
We denken voor het eerst aan het wenkend hemelsblauw.

We reden naar het ziekenhuis, voor intensieve zorg en hoop.
Hartstocht wil niet scheiden.
Na uren... de zuurstof was gaan liggen, het lichaam uitgeput.
Er kwam een vogel aangevlogen. Zijn taal symbolisch.
Hij nam de levenskroon en vloog heen...in het blauwe

Vormeloosheid waarde, geen jij geen ik, geen blik ertussen.
Een man - een man, eens zo verbonden.
Je lichaam werd koud. Mijn tranen blijven komen.
Jouw blik was weg, mijn evenbeeld gebroken.

De dood was in je lijf gekropen.
Gemartelende gedaante, gelouterd leven. De dood die bindt aan leven.
Ik kreeg beelden - hoe zal ik je begraven?
Het liefst alleen met jou, ik zou je in mijn armen dragen, een heuvel op.
Mijn armen zouden je in een 'bos van rust' neerleggen,
je toedekken met aarden en tranen
.

Jij mijn tederheid zo bleek en koud. Ik voel me min.
Jij mijn onschuld, geworden een relikwie in blauw.
Herinneringen volgen, verlangens naar je armen om me heen.
Hevig voelen, missen, wenen, in elk waarneming kom ik je tegen.

Wat we ooit begonnen vlucht in nieuwe vormen.
Jij rust in je New Jeruzalem, het huis van je geloof.
Besef dat schoonheid niet vergaat.
En laat liefde stuiven en ontmoeten, elke dag.

 


'Hun geest, vervaagd maar steeds aanwezig, als een gen in een chromosoom'.
    Jan Morris

"Ruht wohl, ihr heiligen Gebeine"          "Johannespassion" BWV 245, J. S. Bach



Bart Stouten

Voor bard van 'De Tuin van Eden'.

 
 In het Nuutajärvi glas walst de Saint-Aubin, de neus, de tong wachten op het proeven van geur en smaak,
om te luisteren naar die stem die als vertrouwd klinkt, die warmt ondanks vreemde oor-sprong.
Zijn stem in de ether laat woorden wuiven, rijpen, tintelende tussen-klanken.
een vleug melancholie, gedreven en wetend van een liefde die verwijlt en blijft.
We luisteren graag. Verbeeld me zijn blik, presance van milde ogen...
Een herder van het woord in Eden, schenkend uit eigen persoon en reizend door zielsbestanden.

Hij toont bespiegelingen en ontdekkingen van woordkunstenaars.
Hij zwaait de muziekwaaier, laat proeven aan koralen, madrigalen en concerto 's.
Leidt imaginair naar het intieme en uiterste, laat ronddansen op kosmische randen.
Zijn woord wijst, omlijst en plooit weer een gevoel. Zijn woord weeft en stikt gedachten om muziek.

In zijn poëzie ontmoeten we zijn ziel die zoekt met een wijds en wijs verlangen.
Het beseft van hemels genot, wat de nacht bij het graf van een geliefde.
Beelden die trillen van kleur en warmte, verwisselde scenes die proeven aan treurnis, tragiek, blues.
Dat hart kent en herkent zaligheden, pijn, verlangen naar wat voorbij is of niet reikt.
Hij laat ons meekijken in een symbolische wereld, we proeven en drinken.
Arabische geuren, Romeinse vormen, Aziatische tekens.
Meebewegen tussen Zen en Eden, tussen dans en mediatief vertoeven in een bad dat stilte baart.

De Stouten Bard dynamiseert, troost, stileert en streelt elk innerlijk verlangen. Gul als Saint-Aubin.
De vooravond verandert in een zoet verlangen.
We drinken zijn woorden, zweven op de muziek, straks de ogen toe.
Lift het glas !  Blijf zingen Bard ! O ik wankel al.

 

De eerbiedwaardige Leo Vroman (93 j in '08) is een favoriet voor ongewilde lyriek
Voor dichterlijke vleugelwijdte en dynamiek in het verlangen is Bart Stouten favoriet.
Op deze pagina is een kleine attentie voor inspirerende dichters.

Tètitatutis.

Op 19 maart 2008 koos Hugo Claus voor het stilzetten van de tijd.
Hij beëindigt een intens verdriet
omdat in zijn geest de woorden onvindbaar verschrompelden.
Het woord was leven. Het woord was met Claus. De rust met Hugo.

' Het is tijd dat het uit is.'
Een hommage met een 'eu- fantasme'.

Tètitaterutis
De puber klimt de hooizolder op om er paarden te voeden en zich in lust en kolder te verblijden.
Zijn ontblootte lijf buitelt hij gymnastisch rond om balken en in 't hooitapijt.
Hij laat zijn driften ongezadeld rijden, hop, hop... naar een top.
In ritme ontsluit zich zijn rationele greep en wordt hij naakte jongenslust.
Zijn borst groeit, zijn hartslag loeit en verder rolt de acrobatiek.
Zijn vingers betoveren een kloppende glans tot zich zijn lust bevrijdt en een fontein gelukzaligheden spuit.
Genoegzaamheid vult nu diep zijn wezen.
De hooimanden gevuld daalt hij terug en vervlucht de paardengeur.
De puberkop verlegen maar met blosse kleur zal 't ritueel geheimnisvol bewaren.




Hugo Claus in 'Op Thomas zijn vierde verjaardag'.

Later, mijn jongetje, word je een man,
later reikhals je als een giraffe naar het hoe en het waarom.
Men zal je stempelen als bagage.
Men zal je kwetsen om je wens en je droom.
En jij zal trachten eens en voorgoed te fotograferen
het hoe en het waarom van de vrouw
die kantelt in je lakens
die zingt naarmate je ontdubbelt in haar vel.
En nog later, jongetje, wordt
je leven een plakboek.
Maar nog lange niet, nog lange niet.

 

Een Leo Vroman gedicht:

Aan een vriend
Ach, laten wij geen ogenblik bederven
voor wie van ons het eerst zal moeten sterven,
en laten wij ook nimmer praten
van alles wat wij huichelden en haatten.
Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen
vergeeft zijn God ons al wat wij begingen,
zolang we kersebomen zacht in bloei zien staan
dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan.
Ach, laten wij het leed dat men ons deed, vergeten,
God zal het allemaal wel weten,
en laten we geen ogenblik bederven
voor wie van ons het eerst zal moeten sterven.


DAGSLUITING

Eigenlijk geloof ik niets,
en twijfel ik aan alles, zelfs aan U.
Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft,
dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam,
en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt
zoals ik U.                                           
Gerard Reve


[Home Bert]

E.mail Bert van Puyenbroec