Schrijverijen©bert
van puyenbroeck / AlBert
van Puyenbroeck
La mise en jeu/ Wake en onbekende passage/ La mise en question - De gazel
Voor Warren , voorbij de dood, de tijd, de sterrenweg, bewenen wat ik zag en voorgoed is heengegaan.
'
Zittend bij elkaar,
elkaar nabij en rondom stil in huis. Het woord wekt vrees, we keken als verliefd naar
elkaar, met natte ogen. We reden naar het ziekenhuis, voor intensieve
zorg en hoop. De dood was in je lijf gekropen.
|
Bart
Stouten
Voor bard van 'De Tuin van Eden'. Hij toont bespiegelingen en ontdekkingen van
woordkunstenaars. |
De eerbiedwaardige Leo Vroman (93 j in '08) is een favoriet
voor ongewilde lyriek
Voor dichterlijke vleugelwijdte en dynamiek in het verlangen is Bart Stouten
favoriet.
Op deze pagina is een kleine attentie voor inspirerende dichters.
Tètitatutis.
Op 19 maart 2008 koos Hugo Claus voor het
stilzetten van de tijd.
Hij beëindigt een intens verdriet
omdat in zijn geest de woorden onvindbaar verschrompelden.
Het woord was leven. Het woord was met Claus. De rust met Hugo.
' Het is tijd dat het uit is.'
Een hommage met een 'eu- fantasme'.
Tètitaterutis De puber klimt de hooizolder op om er paarden te voeden en zich in lust en kolder te verblijden. Zijn ontblootte lijf buitelt hij gymnastisch rond om balken en in 't hooitapijt. Hij laat zijn driften ongezadeld rijden, hop, hop... naar een top. In ritme ontsluit zich zijn rationele greep en wordt hij naakte jongenslust. Zijn borst groeit, zijn hartslag loeit en verder rolt de acrobatiek. Zijn vingers betoveren een kloppende glans tot zich zijn lust bevrijdt en een fontein gelukzaligheden spuit. Genoegzaamheid vult nu diep zijn wezen. De hooimanden gevuld daalt hij terug en vervlucht de paardengeur. De puberkop verlegen maar met blosse kleur zal 't ritueel geheimnisvol bewaren. |
Hugo Claus in 'Op Thomas
zijn vierde verjaardag'.
Later, mijn jongetje,
word je een man, later reikhals je als een giraffe naar het hoe en het waarom. Men zal je stempelen als bagage. Men zal je kwetsen om je wens en je droom. En jij zal trachten eens en voorgoed te fotograferen het hoe en het waarom van de vrouw die kantelt in je lakens die zingt naarmate je ontdubbelt in haar vel. En nog later, jongetje, wordt je leven een plakboek. Maar nog lange niet, nog lange niet. |
Een Leo Vroman gedicht:
Aan
een vriend Ach, laten wij geen ogenblik bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven, en laten wij ook nimmer praten van alles wat wij huichelden en haatten. Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen vergeeft zijn God ons al wat wij begingen, zolang we kersebomen zacht in bloei zien staan dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan. Ach, laten wij het leed dat men ons deed, vergeten, God zal het allemaal wel weten, en laten we geen ogenblik bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven. |
DAGSLUITING
Eigenlijk geloof ik niets, |